Vierde reisverslag

Inmiddels alweer een maand in Bali. De tijd vliegt voorbij en er zijn nog onwijs veel dingen die ik nog gedaan moet hebben. Gedurende de komende twee en halve maand heb ik hier vast nog wel de tijd voor.
Het vorige reisverslag is al eventjes geleden. De afgelopen twee weken waren erg druk, zowel op stage als in vrije tijd. De chronologische volgorde van de gebeurtenissen zal ontbreken tijdens het typen van dit verslag.

Een van de heftigste momenten tot nu toe en voor mij ook een van de moeilijkste was een gevecht op stage. Er ontstond een ruzie tussen twee studenten waarvan er een geen beperking had en de ander Downsyndroom. De ruzie is ontstaan doordat een van de twee iets had gezegd over de vader van de andere, wat hier in Bali erg hoog op kan lopen zeker als er schaamte in het spel is. De leraren waren tijdens deze ruzie niet aanwezig, deze waren in een lokaal bezig met een vergadering. De resterende mensen die controle konden krijgen over de situatie waren de vrijwilligers, de stagiaires en een hoog zwangere lerares (die overigens een week geleden is bevallen van een meisje van 7 pond). Dit zijn allemaal vrouwen.
Tijdens het wandelen kwam de een (persoon A, geen beperking) op de ander (persoon B, Downsyndroom) afgerend. Ik werd door een vrijwilliger geroepen om A tegen te houden. Ik hield haar tegen, persoon B rende erg snel en angstig weg (tevens het moment dat we wel degelijk konden zien dat ze kon rennen). Na haar even vast te hebben gehouden en een hoop Balinees geschreeuw verduurt te hebben kwam ze los en sprintte ze op B af. Eenmaal aangekomen bij B begon ze haar met de vuisten te lijf te gaan. De overige studenten vonden het allemaal wel komisch, sensatie op de school! Persoon B krijgt het voor elkaar om te ontsnappen en zich te verschuilen achter een groep studenten. Vanaf dit moment probeerde ik A bij B weg te houden door er tussen in te gaan staan en tegen de andere vrijwilligers te zeggen dat zij de studenten mee moeten nemen en verder moeten gaan, zodat er afstand tussen de twee ontstaat. Inmiddels was dit al ongeveer 10 minuten bezig en stonden we er nog steeds alleen voor. Uiteindelijk, na een hoop geschreeuw komen er toch wat leraressen tevoorschijn die aan het andere kant van het rijstveld contact proberen te maken met persoon A door haar te roepen. Dit heeft echter niet veel nut wat zij is nog steeds bezig met schreeuwen van alle woorden in het Balinese woordenboek. Nadat ze nog een paar keer probeert naar persoon B te komen besluiten de leraressen toch maar naar deze kant van het rijstveld te komen, waar ze mij aantreffen die persoon A stevig vasthoudt om te voorkomen dat ze persoon B nog meer schade aanricht. Ik lever de student over aan de leraressen die haar binnen no-time weer kwijtraken en ze scheurt naar persoon B, die inmiddels al bijna op school was aangekomen.
Eenmaal aangekomen op school besluit een lerares de studenten aan een tafel te zetten en een poging te wagen om te bespreken wat er aan de hand is. Dit resulteerde in wederom gebruik van geweld richting persoon B. Persoon B rende weg en sloot zichzelf op in de WC, best pienter. Echter was het achteraf niet z'n heel goed idee wat vervolgens was persoon A 2 uur lang op de deur van de WC aan het bonken en nog steeds aan het schreeuwen. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat ze allemaal heeft gezegd, maar ergens vermoed ik dat het meeste niet erg positief was. De leraressen vonden het echter wel komisch wat ze allemaal uitkraamde, lachend stonden ze naar haar te kijken en haar af en toe voor de gek te houden. Waarschijnlijk omdat ze niet wisten wat te doen. De dag was bijna voorbij. Dat betekend dat de muziek aangaat en er wordt gedanst en gezongen. IJverig deden bijna alle studenten mee en ook persoon B kwam een kijkje nemen, nadat ze voor zichzelf had vastgesteld dat de kust veilig was. Dit was van korte duur, want speurhond A was al de hele middag als een hyena op zoek naar haar. Toen ze eenmaal hoogte had gekregen van de situatie, namelijk dat haar prooi de WC had verlaten, rende ze op haar af en ging ze wederom op de vuist. Ik zag het al gebeuren en observeerde snel de situatie om ons heen. Een hoop studenten, één hoogst zwangere lerares, 2 vrijwilligers die al hadden besloten niks te doen aan de situatie en een stagiaire die tot op heden nog niks had gedaan aan de situatie. Oftewel, waarschijnlijk niemand die in gaat grijpen. Op dit moment moest ik beslissen of ik wederom in ga grijpen.. Tot op dit moment weet ik nog steeds niet of al wat ik vandaag aan deze situatie heb gedaan een goede beslissing is geweest gezien de cultuurverschillen, gezien het geslacht van studenten en mij, gezien ik er pas 2 weken ben, gezien het helemaal niet mijn taak zou moeten zijn en het eigenlijk niet mijn verantwoordelijkheid is. Voor alsnog landde de tweede vuist op persoon B en kon ik het niet langer aanzien dat niemand iets aan de situatie deed terwijl de gehele dag al duidelijk was dat persoon B niks van deze ruzie wilde weten. Ik tilde persoon A vanaf de ene kant van de school naar de andere kant, waar ik even moest nadenken wat de volgende stap ging worden. Gelukkig kwam Anne-Lotte te hulp en stelde voor haar in een kamer te zetten waar ze kon kalmeren, weg van alle studenten en leraren die haar alleen maar prikkels gaven en de adrenaline hoog hielden. Terwijl ik persoon A op de klem hield en op de grond hield (op een mat) barricadeerde Anne-Lotte de deur zodat niemand ons kon storen terwijl wij probeerde A te kalmeren. Dit duurde ongeveer 10 minuten, toen kwam er één van de chauffeurs en konden we haar aan hem overdragen. We werden gevraagd om allemaal naar huis te gaan. Nog steeds geen bevestiging of we/ik iets goeds had(den) gedaan of niet.

Na het weekend kwamen de leraressen bij elkaar voor de workshop die iedere ochtend wordt gegeven door een van de vrijwilligers om de kennis van alle leraressen te vergroten. In plaats van de workshop besproken we de situatie van afgelopen vrijdag. Conclusie is dat de school directrisse de situatie al aan had zien komen en het heeft laten gebeuren om ons en de leraressen te laten zien wat er zou gebeuren en wat onze reacties zouden zijn. Een vreemde interventie om besef te creëren onder haar staf. Er werd aangegeven dat ze trots was op hoe de situatie is aangepakt. Eind goed, al goed. Gelukkig. Toch blijft het een vreemde ervaring. Als stagiair de touwtjes in handen nemen omdat je hiertoe min of meer wordt gedwongen door de verschillende cultuurovertuigingen, terwijl het absoluut niet jouw verantwoordelijkheid is en je ook niet weet of het acceptabel is in de cultuur waarin je je begeeft.

Een ander aspect wat meespeelde aan een hectische situatie is het vastleggen van mijn opdracht als stagiaire bij Sari Hati School. Mijn opdracht moet namelijk voldoen aan:
-Wensen van Sari Hati School
-Wensen van mijzelf
-Moet aansluiten bij de competenties die ik moet behalen van school
-Moet aansluiten bij het vak ergotherapie
-Moet passen binnen de cultuur
-Moet passen binnen het beleid van Sari Hati School

Dit zijn een hoop puzzelstukjes die op de juiste manier aan elkaar moeten worden verbonden om één geheel te krijgen. Door alle nieuwe ervaringen en dagelijks nieuwe prikkels is het af en toe lastig om helder na te denken en alles op een rijtje te krijgen. Gelukkig heb ik veel hulp gekregen van een oud-leraar van de HAN en zijn vrouw die mij hebben geholpen om op de goede weg te komen.
Uiteindelijk is het volgende bedacht:
Om een langdurig ergotherapie relatie met Sari Hati School op te kunnen bouwen moet er duidelijk zijn wat ergotherapie is en wat het voor hen kan betekenen. Ik ga workshops geven om dit duidelijk te krijgen en tijdens deze workshops zoveel mogelijk praktijk te laten zien zodat ze zo min mogelijk theorie voorgeschoteld krijgen, hier houden ze niet zo van. Om ergotherapie nog duidelijker te maken koppel ik mijn behandeling die ik ga uitvoeren aan de workshops. De behandeling is als volgt:
Ik ga helpen bij de toilettraining van Sari Hati School. Veel kinderen op Sari Hati School zijn nog niet zindelijk vanwege verschillende redenen. Voorbeelden hiervan kunnen zijn angst op het toilet, te snel afgeleid raken waardoor ze zich niet kunnen focussen op de te nemen stappen bij de toiletgang, fysiek niet in staat zijn om te zitten etc. De leraressen en ouders van de kinderen ervaren hierdoor veel stress en het is geen fijne taak om uit te voeren. Het zou natuurlijk erg mooi zijn als ik de toilettraining zodanig kan verbeteren dat de leraressen zelfstandig de kinderen zindelijk kunnen krijgen. Dit zorgt voor een betere situatie op school en thuis.
Stapsgewijs neem ik de leraressen tijdens de workshop mee in de behandeling. Ik laat ze zelf een checklist uitvoeren waardoor ze leren te diagnosticeren waarom een kind niet zindelijk is. Ik ga samen met de leraressen de informatie doornemen en onderzoeken waar het probleem zich wel eens in zou kunnen zitten. Hierna gaan we samen bedenken welke interventies effectief zouden kunnen zijn en naar een beter resultaat kunnen leiden. Dit wekelijks uitproberen en terugkoppeling in de workshops geven om te evalueren of het gewenste resultaat is behaald of dat het probleem mogelijk ergens anders in zit/een andere interventie nodig is.


Vrije tijd:
In mijn vrije tijd heb ik weer een hoop dingen meegemaakt. Zo ben ik twee keer naar Laughing Yoga geweest, Ecstatic dancing, stappen in Kuta, snorkelen in Nusa Lembogan, naar Oost-Bali geweest met de vrijwillgers/stagiaires en de directrisse en nog veel meer dingen!

Laughing Yoga.
Ik werd uitgenodigd door een Rus en Amerikaan om naar Laughing Yoga te gaan. Het is een soort yoga van één uur waarbij ongeveer 150 Balinezen enkel aan het lachen zijn, de een nog harder dan de ander. Nou, dit klinkt wel gezellig dus ik had wat mensen opgetrommeld: een Engelsman, twee Zweden en een Australiër om dit maar eens te bekijken. Wij waren aardig te laat omdat we het niet konden vinden, 20 minuten na start kwamen wij aan in het straatje waar het zou zijn. Enorm gebrul van gelach weerklonk door het straatje dus we hadden het idee dat we goed zaten. Ik had mijn gekleurde muts meegenomen om het voor de mensen wat gemakkelijker te maken om te lachen. Het feit dat we veel te laat waren en er al 150 Balinezen hun longen er uit aan het proesten waren, en het feit dat wij allemaal blank waren zorgde voor veel commotie in de tuin. Iedereen keek ons aan en was kei hard aan het lachen, wij deden net zo hard mee! De Guru, de leraar die op het podium stond, had ons ook in de smiezen gekregen en keek mij aandachtig aan. Begon kei hard te lachen en naar mij toe te lopen, stal mijn muts, zette hem op en vermaakte het publiek door er vrouwelijk mee rond te gaan lopen. Af en toe voelde het wat ongemakkelijk en heel vreemd om niks anders te doen dan te lachen, en zo hard mogelijk te lachen. Echter voelde het best goed en was het erg leuk om te doen! Na afloop bedankte de Guru mij voor mijn hulp.

De tweede keer ging ik alleen. Dit keer was ik op tijd maar werd de les gegeven door een andere Guru. Al snel kwam ik erachter dat deze les voornamelijk bestond uit het beoefenen van yoga. Zonder matje, als enigste van de 150 deelnemers, kon ik niet veel doen. Ik werd benaderd door iemand van de organisatie dat ze nog een matje over hadden, perfect dacht ik. Ik liep met hem mee en eenmaal vooraan aangekomen wees hij naar een matje dat op het podium lag. Fijn. 150 Balinezen die mij aanstaren terwijl ik met mijn gebrekkige yoga vaardigheden nauwelijks op mijn benen kan blijven staan.

Ecstatic dancing
Dit wordt gegeven bij het lokale hippie-village van Ubud. Een hoop vriendelijke, zweverige mensen op blote voeten en loungie-kleren bij elkaar op een rustgevende plek, voorzien van palmbomen, hutjes van bamboe en een restaurant waar geen vis of vlees te verkrijgen is. Na een biologische en vegatarische lasagne naar binnen te hebben gewerkt (waarbij het vlees was vervangen door schijven tomaat en komkommer, waarbij de kaas was vervangen door een rare groene pesto achtige drap) gingen we richting de dansvloer waar het feestje zou plaatsvinden. Het principe van de dansvloer is 'dans alsof niemand kijkt'. Dit heeft tot gevolg dat iedereen compleet uit hun dak gaat op hun eigen manier. Sommige mensen houden hun ogen gesloten en dansen rustig op de maat mee, sommige mensen zijn constant aan het springen, sommige mensen rollen over de vloer, sommige mensen zijn acrogymnastiek aan het doen op de dansvloer (2 personen die op elkaar balanceren in allerlei houdingen). Anderhalf uur lang wordt er van allerlei soorten muziek gedraaid waarop iedereen zijn eigen manier van dansen probeert te vinden, net hetgeen wat goed voelt. Dit was een erg leuke ervaring en heb dan ook voor de volle 100% mee gedanst. Dezelfde avond heb ik in verschillende barretjes verder gedanst! Het leuke aan Ubud is dat in bijna iedere bar/restaurant of club een erg goede band speelt.

Stappen in Kuta
Dit is een van de grootste uitgaan steden in Bali. Goedkoop dronken worden en goedkoop overnachten. We zijn naar het beruchte Sky Garden geweest waar je voor 150.000 Rupiah (10 euro) onbeperkt kunt drinken (inc. sterke drank) en eten van 17:00-21:00. Dit hebben wij echter niet gedaan maar het geeft wel een goed beeld van hoe Kuta is. In Sky Garden zijn 3 verdiepingen met elk eigen muziek en eigen shows. Gogo-danseressen, vuurshows, acrobaten en allerlei ander vermaak om de gasten tevreden te houden.

Snorkelen in Nusa Lembogan
Helaas kon ik nog niet duiken omdat ik een licentie bij moest hebben / foto bij moest hebben. Daarnaast is het verstandig als ik even een opfrissingscursus doe aangezien het alweer 3 a 4 jaar is geleden dat ik voor het laatst heb gedoken. Dit laat ik voor wanneer Tijmen hier is en met mij mee kan! Echter kon ik wel snorkelen op 3 verschillende plekken. Met een klein bootje werden we naar de oceaan gevaren waar we te water gingen. Prachtige vissen, honderden bij elkaar. Op de bodem allerlei soorten koraal en op een andere plek vissen van ongeveer een meter. Een mooie introductie op het duiken!

Oost-Bali tour
Afgelopen zondag gingen de vrijwilligers en stagiaires naar Oost-Bali op uitnodiging van Ibu Sari, de directrisse van Sari Hati School. Verder wist ik er nog niet veel over en wist ook niet zeker of ik meeging. De dag ervoor was ik naar CP Lounge geweest waar erg veel gepoold wordt. Om 4 uur 's nachts ging ik naar huis om vervolgens om 9 uur op te staan en naar de winkel te gaan, de plek waar we van vertrokken. Hier kreeg ik te horen dat we zouden overnachten in Amed. Hier was ik niet op voorbereid aangezien ik niks meer mee had dan portemonnee en mobiel. Echter ben ik de moeilijkste niet dus ik stapte het busje in om te beginnen aan onze reis. Onderweg zijn we op verschillende plekken gestopt, Bat-Temple. Een tempel bij een grot die barstensvol zit met vleermuizen. Als je buiten staat hoor je het gekroel en gefladder van duizenden vleermuizen. Hier worden ceremonies gehouden en eens in de zoveel tijd komen alle vleermuizen hetzelfde moment uit de grot. Dit moet erg speciaal zijn.
De volgende stap was een 'secret beach'. We moesten eerst een heuvel over om vervolgens bij een prachtig wit-zand strand aan te komen waar we onze lunch op aten. Vervolgens een duik in de zee en heb ik een snorkel kunnen scoren van een van de medebezoekers. Hier zouden schilpadden te zien moeten zijn maar helaas niet gezien. Wel mooi koraal en veel vissen!
Vervolgens zijn we naar Amed gereden om de zonsondergang te bekijken. De zon verdween langzaam achter de grootste berg van Bali, Angung. Een machtig grote berg die ik binnenkort ga beklimmen. Een tocht van 5 uur die vrijwel stijl omhoog gaat in los zand, en dat in het donker. Het doel is de top te bereiken voordat de zon opkomt om dan dit spektakel te bewonderen. Binnenkort...
Na een overnachting in een prachtig hotel voor 8 euro per persoon inclusief ontbijt (thee/koffie, fruit salade/fruit juice, toast met ei) gingen we verder en stopten we voor het eerst bij de Water tempel. Een prachtige tempel omgeven met water en mooie standbeelden. Iedere keer dat je een tempel bezoekt moet je een Sarong dragen. Deze mag niet afvallen tijdens het bezoek dus moet stevig vastgeknoopt worden.
Hierna zijn we naar zwart-strand geweest (zwart door de as van de vulkanen) waar verder niemand in de buurt was. Erg mooi om te zien hoe verschillend de stranden zijn in Bali.
De laatste stop was bij een oud-Balinees dorpje waar de traditionele, ouderwetse stijl werd gehanteerd bij het bouwen van alle huisjes. Hier hebben we gemediteerd in de tempel en zong Ibu Sari rustgevende Balinese meditatie nummers.
Onderweg naar huis reden we door een dorpje omgeven met rijstvelden, een prachtig beeld waar ik ons mam, spap en tijmen nog mee naar toe zal nemen en foto's van zullen volgen.

Wederom bedankt voor het lezen van het verslag, dit keer redelijk uitgebreid gezien het al weer even geleden was! Foto's zal ik zodra ik ze bij elkaar heb uploaden om een beeld te geven bij het gelezen verslag!

Nogmaals bedankt,

Sampai nanti!