Vijfde reisverslag

Terwijl ik dit schrijf zitten mijn ouders alweer in het vliegtuig met eindbestemming Heesch in het zuiden van Nederland. Twee snelle weken zijn voorbijgevlogen waarin zij mij hebben vergezeld en drie kruiwagens vol aan ervaringen hebben opgedaan.

Zaterdag 24 oktober, precies twee weken geleden, haalde ik samen met Bajil ons pap, smam en Tijmen op. Bajil is een bekende van mij, de man waar ik op de bruiloft bij ben geweest. Bajil is een goed Engels sprekende Balinees die zijn geld verdiend door chauffeur/gids te zijn. Na aan de verkeerde kant van de auto willen in te stappen reden we in anderhalf uur naar het vliegveld. De timing was erg goed want na nog geen 5 minuten te hebben gewacht zagen Bajil en ik een grote blonde man, een kleinere man met een bril en krullend haar en een nog kleinere vrouw met haar ter lengte van haar schouders. Het voelde toch wel raar om hen te ontvangen in deze compleet andere wereld zonder iets van herkenning van het thuisfront. We reden terug naar het bungalow park waar ik, en nu ook hen, verblijf. Ik had alvast een Sim kaartje voor iedereen gehaald van 70.000 Rupiah, een Indonesisch nummer en 2GB internet voor een kleine 5 euro. Ze hadden er een reis opzitten van ongeveer 22 uur dus zij gingen snel naar bed.

De volgende dag hadden we afgesproken om samen met Bajil invulling te geven aan de komende twee weken. We ontmoette elkaar voor lunch bij een lokaal restaurantje. Het is hier heel gebruikelijk om besprekingen en andere afspraken te combineren met een etentje of een drankje. Na ongeveer anderhalf uur tot twee uur was er een plan ontstaan. Een druk plan. Het hoogtepunt voor mij zou het weekend zijn omdat ik doordeweeks gewoon naar stage moet. Ik heb een dag vrij gekregen waardoor ik nu van donderdag avond tot dinsdag avond met ons pap, smam en Tijmen mee kon! Nu het plan besproken was, was het tijd om de prijs te bespreken. Om jullie een beeld te geven van de kosten hier in Bali: voor een 600.000 Rupiah per dag rijdt Bajil van het noorden naar het zuiden, van het westen naar het oosten en andersom. Omgerekend is dit een 40 euro per dag.

Ik spoel gelijk even door naar het weekend. Zaterdagochtend vetrokken we en gingen richting Amed, het oosten van Bali met onderweg een paar mooie onderbrekingen. Onderweg maakte Bajil kennis met de Heesche cultuur en dan voornamelijk het gedrag van de van der Leekes als ze een moment zonder schaamte hebben. 'Trek eens aan mijn vinger'..... Gadverdamme! ... 'Wat...??? Ik kon er niks aan doen, HIJ trok aan mijn vinger..!' De ramen van Bajil zijn auto zijn nog nooit zo vaak omlaag gegaan als die dag (en de andere dagen). We zijn gestopt bij onder andere wat waterpaleis. Een prachtig paleis gemaakt voor een koning omdat hij daar zin in had. Het waterpaleis doet zijn naam eer aan de prachtige beelden, tuinen en gebouwen omringd door water. Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee wat we die ochtend nog meer hebben gedaan, wél weet ik de aankomst in Amed en het hotel wat Bajil voor ons had geregeld. Heb je namelijk ook maar iets nodig, iedere Balinees kent wel een zoon van de vader van de neef van het beste vriendje van je schoondochter, die dan toevallig werkt bij hetgeen waar jij behoefte aan hebt. Wat ik probeer te zeggen is dat iedere Balinees wel iemand kent binnen zijn vriendenkring die wel wat geld kan gebruiken. Het hotel was echter prachtig en als je ongeveer 10 meter rechtdoor uit je kamer liep was je inmiddels al half aan het verzuipen in de zee. Indrukwekkend aan deze locatie is dat wanneer je het water in gaat met een snorkel er een onderwaterwereld voor je opengaat die bij lange na niet te vergelijken is met de Nederlandse bodem. Honderden vissen en tientallen verschillende soorten. Koraal waar je u tegen zegt en het water met een temperatuurtje van ongeveer 27 graden. Niet verkeerd.
Na het snorkelen was ik even aan het bijkomen op het strand. Al snel werd ik benaderd door een Balinees, Delta, een visser die verbazingwekkend goed Engels kon spreken. Hij nodigde mij uit om mee te gaan vissen. Ik mocht gerust ons pap en Tijmen meenemen. Spap die zag de bui al hangen en vroeg zich af hoeveel dat grapje ons ging kosten maar leek het wel een leuke ervaring. Al snel kwamen we tot een acceptabele prijs van 100.000 Rupiah (6 euro) per persoon. We stapte in het traditionele bootje, voornamelijk gemaakt van bamboe, en gingen de zee op. Al snel kwam de zon weer tevoorschijn die was verdwenen achter de bergen van Bali. Onze visser, niet Delta, die had blijkbaar ineens wat anders te doen, maar Wayan sprak geen woord Engels. Na een flink eind te hebben gevaren pakt Wayan een vislijn van oneindig meter met misschien wel een honderd haken eraan. Blijkbaar is bij het vissen op makreel geen aas nodig. Langzaam zagen we de zon voor de tweede keer deze dag verdwijnen achter de bergen en was het tijd om weer terug te gaan. De vangst was twee vissen, beide van ongeveer een 30 cm. Deze mochten we meenemen om in het restaurant klaar te laten maken. Ondertussen had ons mam al wat voorbereidingen getroffen ter viering van mijn verjaardag. Wanneer de klok 12 uur zou slaan was het namelijk alweer 1 November waarbij ik de volwassen leeftijd van 21 heb bereikt (op papier). Ons mam had gevraagd of er een soort taart geregeld kon worden en na het (onder andere het zelfgevangen) eten werd de taart begeleidt door twee medewerkers die een liedje voor mij hebben gezongen in het Indonesisch. Het was dan weliswaar nog niet officieel mijn verjaardag maar leuk was het zeker.
De volgende ochtend kreeg ik een cadeau van ons Tijmen. We werden vroeg opgehaald door een pick-up truck waar we achterin de bak klommen om vervolgens naar een van de vele duikscholen te gaan. Na onze spullen te hebben opgehaald gingen we naar de duiklocatie. Een Amerikaans schip van 120 meter lang dat vroeger geraakt is door een torpedo. De kapitein heeft tegen zijn bemanning gezegd de boot te parkeren op het eiland gezien ze niet verder konden varen. Tijdens de vulkaan uitbarsting van 1963 of 1973, niet zeker, werd het schip de oceaan in geduwd door het lava. Dit heeft tot gevolg dat het schip al jaren nog geen twintig meter van de kust verwijderd ligt en overspoeld is met levendig en kleurrijk onderwaterleven. Het is al weer even geleden dat ik bij Ome Peter in het zwembad heb geoefend en mijn duikbrevet heb gehaald. Om deze reden had ik aangegeven dat ik graag een opfrissing wilde gezien duiken een serieuze sport is en indien niet goed uitgevoerd een hoop ellende met zich mee kan brengen. Al snel bleek dat mijn vroegere opleiding van goede kwaliteit is geweest want zelfs na 4 jaar wist ik alle oefeningen foutloos uit te voeren en konden we snel beginnen aan onze duik. Verder ga ik er geen woorden aan vuil maken en laat ik de foto's hun werk doen. Achteraf kreeg ik te horen dat ik een aangename duik buddy was en het niet te zien was dat het zo lang geleden is dat ik heb gedoken.
Het bleef niet bij een duik, er stonden in totaal twee duiken op de planning en de tweede duik (na een uur gewacht te hebben om het grootste deel stikstof uit je lichaam te krijgen) vond zich plaats bij een koraalrif. Een muur van koraal, van ondiep naar diep, verticaal naar beneden. Om een idee te geven, we gingen tot een maximaal diepte van 20 meter en zijn onderwater geweest voor 41 minuten en 49 minuten.

Terug in de pick-up, terug naar het hotel, terug in de auto, terug op het strand. Aangekomen op een locatie waar een Japanse boot onderwater ligt een kleine 25 meter van de kust op een diepte van ongeveer 5-10 meter. Het water in Bali is vaak erg helder en warm, gezien deze omstandigheden kunnen we met een gerust hart stellen dat dit een mooi snorkelactiviteitje is waar ons pap en mam ook aan kunnen deelnemen. Wederom vertellen de foto's een beter verhaal.

Na deze intensieve dag in het water en ons vislekker te voelen, werd het tijd om onze oceaanvrienden maar eens te bezoeken. Een lange rit naar Lovina wat bekend staat om het bekijken van dolfijnen. Nét voor vertrek wilde ons pap en mam nog even een groepsfoto maken aan het strand. Er wordt afgeteld, 3... 2... Niks vermoedend neem ik mijn modellenhouding aan en ben helemaal klaar voor de foto.... ..1!! Plots begint er een hoop beweging plaats en voel en hoor ik verschillende eieren op mijn hoofd kapotgeslagen worden. En schik dat ze hadden. Om het nog maar even af te maken pakte ons pap een pak bloem die rijkelijk over mij heen werd gestrooid. Bajil dacht leuk te zijn om ons pap, smam en Tijmen op de hoogte te stellen van een Balinees cultuurdingetje voor verjaardagen. Krijg 'm nog wel.

De wekker gaat, jezus, wat is het vroeg. Bed uit strompelen en zonder ontbijt naar de kust lopen, in een bamboeboot stappen terwijl de zon nog niet eens zichtbaar is. Na even te varen en wat andere bootjes op te zoeken zagen we al snel de reden waarom deze voorafgaande ellende doorstaan is. Grote groepen dolfijnen die adem komen halen en terwijl ze dat doen worden bekeken en gefotografeerd door tientallen, zo niet, honderden mensen. Inmiddels zagen we de zon opkomen achter de bergen vandaag wat een heel mooi gezicht was. Vervolgens nog een hoop andere activiteiten gedaan die ik ons pap, smam en Tijmen zelf laat vertellen.

Eenmaal teruggekomen in Ubud op dinsdagavond gingen we vroeg naar bed om de volgende dag door te brengen op mijn stageadres. Het was geen probleem dat zij een kijkje kwamen nemen en werden dan ook warm ontvangen. Er waren stroopwafels meegenomen uit Nederland en werden uitgedeeld aan de staf van Sari Hati. Balinezen houden wel van zoetigheid dus de stroopwafels vielen in goede smaak wat bleek uit de vele bedankjes die hier uit volgden. Ons mam was foto's aan het maken en dit vinden de studenten (en leraren) maar al te interessant. Verschillende modellen met downsyndroom kwamen poseren op de foto en er bood zich zelfs een fotograaf aan die enkele honderden foto's heeft genomen. Over het algemeen was het een hele goede dag en hebben een goed beeld gekregen van de school, de kinderen en mijn stage. Ah, vergeten te vermelden, de lokale hanengevechten zijn weer begonnen! Wederom pal naast de school.. De schooldag was voorbij en er is binnen een paar uur één van de drie kruiwagens gevuld aan ervaringen en indrukken.

Als jullie het nieuws hebben gevolgd zijn jullie vast al wel op de hoogte van de vulkaan uitbarsting dichtbij Bali, op het eiland Lombok. Een vulkaanuitbarsting brengt veel as in de lucht en deze wolken waren te zien vanaf Mount Batur, onze meest intensieve activiteit. Het beklimmen van de Mount Batur duurt ongeveer anderhalf tot twee uur. De wandeling wordt afgelegd in het donker want het speciale aan deze bergbeklimming is dat je de zonsopgang gaat bekijken terwijl je boven bent! Op de foto is de aswolk te zien in de linker bovenhoek.

Dezelfde aswolk zorgt voor een hoop irritaties rondom en op het vliegveld van Bali. Het vliegveld is namelijk voor een aantal dagen gesloten geweest. Inmiddels is het vliegveld weer open maar is er nog steeds sprake van veel vertraging. Hier hebben ons pap, smam en Tijmen veel last van gehad. Hun vlucht is gecanceld, hebben verder geen informatie en zijn de ochtend van de dag van vertrek naar het vliegveld geweest. Er werd hen verteld in de avond terug te komen. In de avond teruggekomen om vervolgens een lange, lange rij aan te treffen voor het kantoortje van Emirates. Nog steeds geen informatie. Bajil en ik besloten terug naar huis te gaan omdat wachten niet veel zin had. Vele uren later kreeg ik een berichtje dat ze richting Singapore vertrokken, om vervolgens naar Dubai te vliegen en vanuit daar terug naar huis. Uiteindelijk valt de vertraging mee, ik gok een 14-16 uur.

Dat was het weer voor deze keer. Op stage gaat het erg goed, heb het nog steeds erg naar mijn zin zowel op stage als in mijn vrije tijd. Volgende week weer een update omdat ik wederom ga verhuizen. Ik heb een goede deal gemaakt voor de rest van de tijd dat ik in Bali ben in een villa, inclusief zwembad, keuken, luxe badkamer en meer.

Wederom bedankt voor het lezen!