Tweede reisverslag

Mijn eerste week in Bali is alweer bijna achter de rug. Genoeg ervaringen achter de rug om mijn reis blog up te daten.

Ik vond dat het wel eens tijd werd dat ik even goed ging relaxen. De studenten die verspreid zitten over 4 huizen in hetzelfde straatje als waar ik verblijf waren van plan om naar Jungle Fish te gaan. Onderweg naar Jungle Fish kom je vanaf Ubud veel rijstvelden tegen, vele tempels en prachtige natuur. De rit duurt ongeveer 25 minuten en eenmaal aangekomen wordt je vriendelijk ontvangen door de beveiliging die je een plekje aanwijst om je scooter te parkeren. Deze let ook gelijk op of je, je sleutel wel uit je scooter haalt. Vervolgens loop je door naar de receptie en wordt je doorverwezen naar het restaurant. Bij het restaurant betaal je 150.000 Rupiah, dit is ongeveer 10 euro. Van deze 150.000 Rupiah kun je drinken en eten bestellen en hetgeen dat je over deze 150.000 heen gaat betaal je bij. Nu was het tijd om het zwembad te bekijken, ik was al door verschillende mensen lekker gemaakt dus was ondertussen wel benieuwd wat ik aan zou treffen. Een infinity pool voorzien van alle luxe, een prachtig uitzicht en een zeer vriendelijke bediening. Een perfecte plek om even lekker tot rust te komen, want al die mooie ervaringen zijn toch wel vermoeiend.
Julie, de vrouw die mijn accommodatie, scooter, SIM card, vervoer van en naar vliegveld etc. regelt heeft de studenten uitgenodigd om naar haar bruiloft te komen. Zij trouwt met een Balinese man wat betekend dat de bruiloft op Balinese wijze wordt gehouden. Normaal gesproken duurt een Bainese bruiloft 2-3 dagen, omdat het nu half Westers in duurt de bruiloft enkel 1 dag. Deze bruiloften hebben dan ook gastenlijsten van duizenden mensen, anderhalf duizend in dit geval. De gasten worden verdeeld over de dag(en), wij mochten in de avond komen. Voordat wij naar de bruiloft vertrokken zijn wij allen door de huiseigenaren gekleed op traditionele wijze. Voor de mannen bestaat dit uit een Sarong (een soort jurk) en een hoedje. De Sarong wordt zorgvuldig gevouwen en omgeslagen zodat deze niet afvalt. Het was een mooi gezicht om alle studenten langzaam van Westerling naar Balinees te zien veranderen. Toen we eenmaal allemaal gekleed waren en de fotoshoot voorbij was, was het tijd om op de scooter naar de Bruiloft te gaan. Tijdens het rijden werd ik door verschillende locals gevraagd waar ik naartoe ging omdat ik zo gekleed was. Eenmaal aangekomen mochten we doorlopen naar de receptie waar we wat te eten en drinken mochten pakken (borrelnootje en een cakeje). Dit eten was waarschijnlijk bedoeld om de gast bezig te houden terwijl deze geduldig op een stoel zat te wachten. Na een poosje kwam Julie, de bruid, ons ophalen en begeleidde ons naar het buffet. Helaas was er geen ceremonie, deze hadden in de ochtend plaatsgevonden. Het buffet bestond uit rijst, 2 soorten satévlees, kip, eieren, iets van boontjes in saus, garnalen en kroepoek. Ik had van alles flink opgeschept maar dit kwam mij zuur te staan. Af en toe vergeet ik nog steeds dat de Indonesiërs wel houden van wat pittigheid. Ik, als brave Nederlander voelde mij verplicht om mijn bord leeg te eten. Daar zat ik dan, zwetend en bijna huilend met tegenzin de hel vermomd als hapjes naar binnen te werken. Ik snap nog steeds niet, en dat zal nog wel even zo blijven, wat er aangenaam aan is om je eten zo heet te maken dat je meer met overleven bezig bent dan met genieten. Dat kan toch niet prettig zijn?! Toen mijn lichaam weer op temperatuur was gekomen kwam er een bandje spelen met veel singles van Bob Marley. Ondertussen kwamen de neven van Bajil, de bruidegom, aanzetten met kratten vol sterke drank, Arak als ik me niet vergis. De cola flesjes gevuld met 45% alcohol houdende drank werd voor iedere man neergezet. De vrouwen schijnen niet te mogen drinken/roken op een bruiloft, terwijl de man zich vol kan gieten met sterke drank. Dit vond ik en de medestudenten erg vreemd maar ik heb hier rijkelijk gebruik van gemaakt! Toen wij waren uitgegeten werden wij gevraagd ons te verplaatsen naar de tempel zodat er eetplaatsen vrijkwamen. Hier werd eerst aan de dames gevraagd of zij hun menstruatie hadden gezien de tempel dan niet betreedt mag worden. De neven van Bajil kwamen weer tevoorschijn maar dit keer met een waterfles van 20 liter die in z'n waterapparaat hoort. Deze fles was gevuld met drank en werd voor mij neergezet samen met een trechter en een maatemmer. Dit goedje stonk enorm en smaakte erg chemisch, geen wonder dat ze dit bij de Westerlingen hadden gedumpt! Ondanks er veel regels waren op de bruiloft (zeker voor de vrouwen) was het erg leuk. Opvallend was dat de bruidegom meer was opgemaakt dan de bruid.

Deze dag kwamen er twee jongens van Kuta naar Ubud toe om hier twee dagen door te brengen. We gingen eten in een restaurantje, ik had rijst met kipsaté. Ik was vergeten te vragen of ze geen pittigheid wilde gebruiken dus ik vreesde voor het ergste. Gelukkig viel dat honderd procent mee en de maaltijd ging zo naar binnen. Bij een van de laatste happen viel mij een boontje op. Deze at ik met enthousiasme op tot het moment dat ik merkte dat het geen boontje was maar een hele peper. Alweer moest ik bijna huilen en ging ik door een hel heen. Ik snap nog steeds niet waarom mensen dit zichzelf aan willen doen. De jongens houden van poolen dus ik ben 's avonds met hun naar CP lounge gegaan. Dat is een lokale club met pooltafels, een bar, een nachtclub en een podium waar bandjes optreden. We gingen redelijk vroeg en kwamen dan ook als een van de eerste aan bij de club. Er stond nog geen muziek aan en op de achtergrond was een ceremonie aan de gang die, met alle respect, de B-versie van de jostieband hadden uitgenodigd om daar te komen oefenen. Na een potje gespeeld te hebben kwam er een Engelsman vragen of het poolen gratis was en vroeg of ik in was om een potje te spelen. De man is 7 jaar geleden zijn vader verloren en heeft een moeder die lijdt aan dementie. Op de begrafenis van zijn vader kwam er een vlinder de kerk binnen gevlogen en landde op de kist van zijn vader. Hij heeft zijn leven eraan gewijd deze vlinder te volgen samen met de dagboeken van zijn vader als gids en kwam uit in Sri Lanka. Hier heeft hij een hostel gerund die erg goed liep. De hostel had geen internet waardoor er veel mensen kwamen die graag nieuwe mensen ontmoette. Hier is hij na een lange poos mee gestopt en is sindsdien op reis en probeert te leven van het geld dat hij krijgt door zijn huis te verhuren in Engeland. Dit gaat hem prima af omdat hij zanger/acteur is, althans, dit zei hij. Na een paar potjes gespeeld te hebben , een aantal biertjes te hebben gedronken en onze groep uitgebreid te hebben met een Russische vrouw en een Amerikaan ging hij de band vragen of hij een liedje mocht spelen. Dit vond de band oké en hij pakte zijn gitaar om een eigen geschreven lied te zingen. Ik stond versteld over hoe goed hij was en had hem beloofd wanneer hij goed was hij 'n biertje van mij kreeg. Ik begreep nu waarom hij kan leven als muzikant/reiziger. Hij probeert overal waar hij komt iets van vrijwilligerswerk te doen om de samenleving waar hij in verkeerd iets terug te geven. Een fascinerend man. We hadden het zo naar ons zin dat we in plaats van een uurtje poolen zijn gebleven tot laat in de avond. Dit was tevens de avond dat ik vergeten ben met ons pap te skypen, excuses pap!

De volgende ochtend was minder leuk, ik werd wakker met enorme buikpijn en heb de gehele dag niet meer gezien dan mijn bed en het toilet. Ik vermoedt dat ik een voedselvergiftiging heb opgelopen maar waarvan durf ik niet te zeggen, die dag ervoor heb ik ongeveer 6x gegeten. Je kunt je voorstellen dat wanneer je veel eet, het ook lang duurt voordat het er allemaal uit is. Ik zal er verder geen woorden meer aan vuil maken, want dingen vuil maken had ik genoeg gedaan die dag, haha! Ik wist niet dat een voedselvergiftiging zo heftig kon zijn, ik had zelfs moeite met stilliggen op bed terwijl ik dit normaal uren kan volhouden! Waar ik het meeste van baal is dat dit mijn eerste stagedag zou zijn die ik helaas heb moeten afzeggen op advies van Julie. Dit was ook maar goed ook want het had niks uitgehaald in de conditie waar ik mij in verkeerde.

Ook de donderdag, vandaag, ben ik nog steeds niet de oude. Ik heb nog erg veel last van buikpijn maar voel me fit genoeg om dingen te ondernemen. Dit heb ik dan ook gedaan, gisteren kwamen er drie nieuwe studenten aan die ik de gehele dag mee op sleeptouw heb genomen. Ik heb ze Ubud laten zien, de praktische dingen zoals pinnen en tanken laten zien en zijn daarna wederom naar Jungle Fish geweest. Morgen ga ik als het goed is ECHT beginnen met stage, ik heb er zin in!

Wederom bedankt voor het lezen en laat een berichtje achter!